Yakmakla kalmadılar sustular da

33 canı yaktılar, yıllar geçti... ama yangının dumanı hâlâ burun direğini sızlatıyor. Bugün 2 Temmuz ve Sivas’taki katliamın yıl dönümü.

33 aydın, 1993 yazında Sivas’ta diri diri yakıldı. Madımak Oteli. Hatırladın mı? Yoksa hâlâ “provokasyondu” diyenlerden misin? Ateşin düştüğü yer, 32 yıl sonra bile buz gibi.

Katiller elini kolunu sallaya sallaya gezdi. Bazısı milletvekili oldu, bazısı belediyelerde çaycıdan fazla maaş aldı. Çünkü bu memlekette suç değil, suçlu ödüllendirilir. Hele ki “doğru” tarafa hizmet ettiysen…

O gün orada sadece insanlar değil, bir ülkenin vicdanı da yakıldı. Söylemesi kolay, 33 sanatçı, yazar, müzisyen… İçlerinde Metin Altıok’tan Asım Bezirci’ye bu topraklara güzellik katmış ne çok insan. Yandılar. Gerçekten. Ve kimse doğru düzgün yanmadı bu utançla.

Mevcur iktidar bugün ne kadar karanlıksa, o gün orada döşenen taşlar sayesinde bu yolda ilerledi. Özgürlük isteyenleri ‘yanacaklarla’ tehdit edenler, yarım asırdır aynı hamurla yoğuruluyor. Rejim, 90’larda mayalandı, şimdi kabardı desem az. Gelecek nesle masal anlatır gibi okuttular bu katliamı: “Biraz gürültü olmuş ama… çok da önemli değil.”

Bazı isimler “pişmanım” dedi, ama sesleri nedense dizinin son sahnesinde fısıldanmış bir özür gibiydi. Geriye faillerin değil, sessiz kalan eş-dost akrabanın çınlayışı kaldı. İnsan, nasıl olur da böylesine bir katliam karşısında üç maymunu oynar, değil mi? Ama burada oynayan sadece maymun değil; bal gibi sistemin ta kendisi.

Ülkenin adalet terazisi o yangında eridi. Ve bugünkü karanlığa zemin döşendi, taş taş taş. Suç ortakları kol kola, zamanla unutturdu bize yangının sıcaklığını. Ama ya yananların isimleri mi? Onlar hâlâ duman gibi havada asılı.

Bazen insan sanıyor ki, biraz vicdan sesi yükselir. Ama yok, bu memlekette susan çoksa, bağıranlar “rahatsız” olur. Taa ki kendi evi yanana kadar.

Neyse… Unutulmaz dedik, unutturulmasın bari. 📛